Vorige week was ik in Brussel op het zevende congres voor gelijkheid tussen vrouwen en mannen, dat georganiseerd werd door Jump. Ik werd gevraagd om er een workshop succesvolle communicatie te geven.

Nu ben ik er zelf van overtuigd dat wij vrouwen – en dan kunnen we daar nog eeuwen voor strijden – nooit gelijk zijn geweest aan mannen en nooit zullen gelijk worden aan mannen. Kijk alleen al maar naar onze fysiologische verschillen. Nee, gelijk zullen we volgens mij nooit worden.

Gelijkwaardigheid daarentegen, daar ben ik helemaal voor.

 

Mannen het slachtoffer van de emancipatie?

Los van de workshop en de zeer interessante mensen die ik er ontmoette, is me vooral het debat aan het einde van de dag bijgebleven. De insteek van het debat was hoe we de oorlog tussen de geslachten zouden kunnen stoppen.

Als eerste was filosoof Philippe Van Parijs aan het woord. Hij vroeg zich af of de werkelijke slachtoffers van de emancipatie niet juist de mannen waren. En dat was nog maar het begin van zijn betoog… Het was alsof hij een bom in de zaal gooide die Brussel op zijn grondvesten deed daveren…

De vrouwen in het panel reageerden behoorlijk boos op zijn uitspraken, op een manier zoals vrouwen nu eenmaal kunnen reageren wanneer ze zich flink beledigd voelen. Ook vanuit het publiek hoorde ik ergens de woedende opmerking klinken “die kerel moesten ze lynchen!”.

Zelf speelde het hele gebeuren niet zozeer op mijn emoties, maar kon ik vooral zien wat voor een interessante dynamiek in het geheel ontstond.

 

Oorlog met onszelf

Op een gegeven moment reageerde Anya Topolski, politiek filosoof: “Wij vrouwen beweren dan wel dat we oorlog voeren tegen mannen en tegen de maatschappij, maar de grootste oorlog die we voeren, is de oorlog met onszelf.”

Inderdaad. Is het niet zo dat we van onszelf vinden dat we alles perfect moeten doen? Wij vrouwen leggen onszelf op dat we de perfecte partner, moeder, minnares, zakenvrouw en beste vriendin tegelijkertijd moeten zijn en bovendien sportief moeten zijn, goed kunnen koken, het hele huishouden bestieren, taxichauffeur spelen naar hobby- en sportclubs van het klein grut, in de ouderraad op school van onze kinderen onze stem laten horen, sociaal geëngageerd zijn, en bij dat alles er ook nog eens onberispelijk uitzien.

En als we aan al die zelf opgelegde eisen niet voldoen, geraken we gefrustreerd, of in het ergste geval gedeprimeerd. Het is een heel gemakkelijke stap om in zo een geval met de beschuldigende vinger naar de mannen te wijzen omdat zij zogezegd van ons verwachten dat we aan al deze eisen voldoen.

 

Stop de strijd

Toch ben ik van mening dat we wat vaker de hand in eigen boezem mogen steken en onderzoeken welk ons eigen aandeel hierin is.

Stel je eens voor dat je simpelweg zou accepteren dat wij vrouwen nu eenmaal nooit gelijk zullen zijn aan mannen. En dat we niet in alle gebieden van ons leven Paula Perfect hoeven uit te hangen.

Want wat zou het betekenen als je eens een dag geen zin hebt om te koken of het een dag tegenzit om de perfecte moeder of de beste vriendin uit te hangen omdat je gewoon last hebt van je hormonen of je het vandaag rustig aan wilt doen na en drukke werkweek? Maakt dat jou minder als mens?

Nee, natuurlijk niet! Het zorgt ervoor dat je meer naar je gevoel kan leven en een bewuster en completer mens kan worden.

Dus laten we met z’n allen stoppen met onszelf als het slachtoffer van de maatschappij te zien, laten we stoppen onszelf te vertellen dat we een strijd tegen het mannelijk geslacht moeten voeren. En laten we in de plaats daarvan de focus leggen op onszelf wat meer te accepteren, met heel onze kwaliteiten en zwakheden bij elkaar. Want dat is wie we zijn; een mengelmoes van kwaliteiten en werkpunten, en dat is helemaal OK!

Lang leve de perfectie van de imperfectie!

 

Hoe ga jij om met het verschil tussen vrouwen en mannen? Deel het met de andere Pure PowerVrouwen, zodat we kunnen leren van elkaar.

Vond je dit een interessant artikel? Deel het dan gerust met je netwerk via LinkedIn, Facebook en Twitter via de knoppen hier beneden.

Op jouw succes!
Anja

 

  • Faye Wessels schreef:

    Ja, ik kan het niet laten om toch weer te reageren…

    Ten eerste: top blog! Duidelijk, helder en gedurfd!

    Lang leve het verschil tussen man en vrouw! Ik zie mezelf (en de meeste vrouwen) echt niet in de bouw werken of enig ander beroep doen waarbij de mannelijke kracht van belang is…

    Mannen zijn “bedoeld” voor het zware werk, vrouwen voor het “slimme” werk. Daar is toch niks mis mee? En natuurlijk zijn er uitzonderingen hier en daar…

    Vrouwen hebben inderdaad gelijkwaardigheid verwisseld met gelijkheid. Gelijkwaardigheid is waar we voor moeten streven; dezelfde rechten en plichten, gelijke behandeling (dus ook omtrent salaris). En niet doordraven, zoals wij vrouwen toch al graag doen 😉

    Ben ik nu aan het doordraven? Ruimte voor de volgende reactie nu!

  • Sofie schreef:

    Oh wauw, wat een inzicht! En zo helder voor mijn eigen situatie. Mijn burn-out is er niet gekomen door daden van anderen maar door te weinig aandacht aan mijn eigen lichaam te geven en het te negeren. Voor jezelf zorgen is zooooo belangrijk! Je moet eerst van jezelf houden om van anderen en je omgeving te kunnen houden.

  • Anja schreef:

    Je bent helemaal niet aan het doordraven Faye, je ventileer enkel je duidelijk stevige mening. En wat voor één!
    Ik vier het verschil tussen mannen en vrouwen met je mee! 😉

  • Margot schreef:

    Beste Anja,

    Mooie blog! Mooi verwoord.
    Dichtbij jezelf blijven en in je eigen kracht blijven, dan maakt het niet uit of je man of vrouw bent. Doen waar je goed in bent en vooral je hart volgen.

    Dat betekent soms ook dat je voor jezelf moet opkomen uit liefde voor jezelf. Omdat je het gewoon verdient. Bijv. als je minder wordt betaald dan je mannelijke collega.

    Ook op jouw succes, Anja!

    Hartegroet, Margot

  • Anja schreef:

    Wat fijn om te horen dat je dankzij dit artikel zo een groot inzicht hebt gekregen Sofie. Anderen zijn inderdaad niet verantwoordelijk voor jouw situatie of voor jouw geluk.

    Wat er met je gebeurt, daar heb je niet altijd een vat op. De manier hoe je ermee omgaat, dat is echter wel je eigen keuze en verantwoordelijkheid.

  • Anja schreef:

    Bedankt voor je reactie Margot.
    Het is inderdaad een kwestie van dicht bij jezelf te blijven. Wanneer je daar bent, hoef je geen strijd te voeren tegen eender wat of wie.
    En vanuit die plek kan iedere vrouw de heldin in haar eigen leven zijn.

  • Nika Leunens schreef:

    Anja, goed blog van een Pure PowerVrouw. Waardig geschreven!

    Ik ben het eens met wat Faye schrijft “Lang leve het verschil tussen man en vrouw!”. Volgens mij is er een niet te onderschatten onderscheidend gevoel, een essentieel verschil tussen ‘gelijkwaardigheid’ en ‘gelijkheid’. Zou de ‘gelijkwaardigheid’ niet heel wat kansen missen, alleen al door het congres al zeven jaar lang de naam van “gelijkheid tussen vrouwen en mannen” te geven. ‘Gelijkheid’ zal misschien goed bedoeld zijn, maar de boodschap schept verwarring in de communicatie. Doet helderheid niet meer succes én meer menswaardigheid ontstaan?

    Op zo’n congres – (dacht ik) dat het de bedoeling is om naar elkaar te luisteren en elkaar te waarderen. Het lijkt me eerder op een strijdtoneel, waar men elkaar afmaakt, gelijk wil halen en wil winnen.

    Filosoof Philippe Van Parijs vroeg zich af of de werkelijke slachtoffers van de emancipatie niet juist de mannen waren. Hij stelde een vraag. Die vraag werd blijkbaar gehoord als belediging waarop zelfs een ’ter dood veroordeling’ volgde “die kerel moesten ze lynchen!”. Welke onbewuste, diepe overtuiging zou bij deze vrouw die moordende woorden in de mond leggen?

    Wat de politiek filosoof Anya Topolski zegt, beaam ik: “Wij vrouwen beweren dan wel dat we oorlog voeren tegen mannen en tegen de maatschappij, maar de grootste oorlog die we voeren, is de oorlog met onszelf.”

    Hoe zou het zijn om – voor we beweren oorlog te moeten gaan voeren – eens stil te staan bij de vraag “Wat willen we eigenlijk?” Een strijd (blijven) voeren tegen anderen, tegen maatschappij (en wie is dat?) of opkomen voor onze eigenwaarde, onze eigen talenten? Waar of wanneer vergeten we ons zelf te waarderen en te waken over onze eigen grenzen? Een opgave die misschien simpel lijkt maar niet makkelijk is 🙁 weet ik uit eigen ervaring.

    Zou de tijd nu rijp geworden zijn om meer gebruik te maken van succesvolle, geweldloze (emotionele) communicatie en geweldloos verzet? Om iemand die een andere mening heeft niet gelijk af te maken als persoon, maar te luisteren en te kunnen zeggen “Blijkbaar hou jij er een interessante mening op na. Ze verschilt wel heel erg met de mijne.” 😉 Nika

  • Ellen D'hondt schreef:

    Helemaal mee eens! Het is een maatschappelijk feit dat we de oorzaak van onze problemen vaak buiten ons zelf zoeken. Het zijn de mensen in onze omgeving, het is de crisis, het is de politiek,… en ga zo maar verder. Neen, enkel jij zelf bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Het is de manier waarop je met situaties omgaat of reageert. En dat kan alleen jijzelf sturen.
    Sinds enkele jaren heb ik me verdiept in zelfontwikkeling. Het is een openbaring te realiseren dat je alles (of toch heel veel) in eigen handen hebt. Laat de rest maar frustratie uiten en aan zelfbeklag doen. Er komt zoveel ruimte vrij als je bij jezelf start. Groetjes Ellen

  • Anja schreef:

    Dat heb je mooi verwoord Ellen; ruimte die vrijkomt als je bij jezelf start. En dat is ook letterlijk zo. Het is een kwestie van je eigen verantwoordelijkheid te nemen en wat niet van jou is, bij de ander laten. Op die manier maak je inderdaad ruimte.

  • Anja schreef:

    Bedankt voor je reactie Nika.
    Voordat we aan de strijd beginnen, is het inderdaad nuttig om stil te staan wat we willen. En bij de focus op onze eigenwaarde en de acceptatie daarvan, zal vaak duidelijk worden dat de strijd niet eens nog nodig is.

    Het is volgens mij ook al lang tijd om op een geweldloze manier te communiceren met onze medemensen. Iedereen bekijkt de wereld door zijn eigen bril en die kan nooit precies hetzelfde zijn als die van iemand anders. Het is geen kwestie van “de ene heeft gelijk en de ander heeft ongelijk”. 100 mensen, 100 meningen. En in hun eigen wereld hebben ze allemaal gelijk…

  • Emancipatie blijf ik een lastig begrip vinden en met de emancipatie-beweging heb ik niks.

    Als slanke vrouw ben ik molenaar geweest hetgeen zwaar werk is. Ik deed alle voorkomende werkzaamheden, echter over bepaalde dingen deed ik langer dan mijn mannelijke collega.
    Moeten vrouwen ook in mannenberoepen en vice versa?
    Nee, hoor! Het mag.
    Deed ik dat werk omdat ik vóór emancipatie ben?
    Nee hoor! Ik vond het gewoon geweldig werk.

    Ik ben thuis degene die de dakgoten schoon houdt en mijn mannelijke partner is degene die kookt.
    Moet deze verdeling?
    Nee, hoor! Het mag.
    Doen we dit omdat we geemancipeerd zijn?
    Nee hoor! Ik heb een hekel aan koken en mijn partner heeft hoogtevrees.

    Heerlijk als mijn partner de deur voor mij open houdt en me in mijn jas helpt.
    Moet dat?
    Nee, hoor! Het mag.
    Doen we dit omdat we niet geëmancipeerd zijn?
    Nee hoor! We vinden het leuk om op zijn tijd op die manier met elkaar te flirten.

    Ik omarm graag de verschillen tussen een gemiddelde HIJ en een gemiddelde ZIJ, zowel lichamelijk als psychisch.
    Ik omarm ook graag de verschillen van de verschillen, de niet gemiddelden en de uitzonderingen. Dat maakt het allemaal alleen maar extra boeiend.

  • Marina Van den Branden schreef:

    Vrouwen en mannen zijn niet gelijk, geen twee mensen zijn gelijk. Maar iedereen verdient wel dezelfde kansen. En krijgt die jammer genoeg niet. Als meer vrouwen hun kans wagen in het arbeidsleven, dan zijn ze concurrenten voor mannen, zo is dat, tot spijt van wie het benijdt; er is altijd een beperkt aantal jobs. Voelt Mr. Van Parys zich daardoor in het nauw gedreven? Ik kan het niet zeggen want ik was niet op die conferentie onlangs in Brussel, maar dat mannen het slachtoffer zouden zijn van de emancipatie van de vrouw, daar moet voor mij toch wel een tekeningetje bij. In de discussie over een gelijke behandeling van mannen en vrouwen zit nog steeds een huizenhoog taboe: de meesten, inclusief vrouwen, gaan er immers nog altijd van uit dat gezin en werk combineren het probleem is van de vrouw. Als ze het werk wil doen van haar keuze, moet ze maar geen kinderen hebben, deeltijds werken of zich krom werken om de combinatie te bolwerken en niet zeuren. Waar zijn de mannen in dit verhaal? Waarom ondersteunen zij hun vrouwen niet vaker in de zorgtaken? De resultaten van het tijdsbestedingsonderzoek van 2006 tonen dat vrouwen bij ons gemiddeld 10,5 uur per week meer aan gezinstaken besteden dan mannen en vrouwen massaal deeltijds werken, mannen nauwelijks. Met de uitleg dat dat nu eenmaal niet in hun aard ligt omdat het mannen zijn, neem ik geen genoegen – kijk naar de Scandinavische landen! De enige manier waarop vrouwen net als mannen ooit echt de keuzes zullen kunnen maken die ze willen zonder het risico te lopen daar in de tweede helft van hun leven met armoede voor te worden bestraft, is via een gelijke verdeling van de zorgtaken in het gezin tussen man en vrouw. Laat ons daarover het maatschappelijke debat openen! Dat is geen oorlog tussen de sexen, maar een strijd voor je eigen geluk en welzijn, vrouw!

  • Inge Hellings schreef:

    Vrouwen en mannen mogen dan wel dezelfde rechten en kansen hebben, maar als het gaat over gelijkheid….. ja, dan zijn we nu eenmaal niet gelijk en weet ik ook niet of het zo een goed idee is om gelijkheid tussen mannen en vrouwen te gaan promoten en of ik dit überhaupt ook wel wil?
    Inderdaad zoals reeds gezegd is, is er een duidelijk fysiek verschil tussen beiden en door de jaren heen heb ik toch gezien dat er verschillende barrières zijn die de vrouw op de werkvloer kan tegenkomen, sommige werken kunnen nu alleen maar uitgevoerd worden door mannen.

  • Anja schreef:

    En het is ook helemaal prima dat dit verschil er bestaat Inge. Het is een goede zaak dat je geen energie verspilt aan het strijden naar deze vermeende gelijkheid. We zijn nu eenmaal verschillende wezens. Juist wanneer je de strijd stopt, geef je jezelf de kans om krachtiger in je eigen zijn te kunnen staan. En daar heeft de wereld veel meer aan!

  • anton schreef:

    “Mannen zijn “bedoeld” voor het zware werk, vrouwen voor het “slimme” werk. Daar is toch niks mis mee? En natuurlijk zijn er uitzonderingen hier en daar….. ”

    Tuurlijk, de mannen zullen het wel weer opknappen. Vreemd toch dat vrouwen zich het geboorterecht hebben aangenomen, om vooral lekker relaxed te doen, en de kerels die zich in het zweet werken in de bouw, of wat voor zwaar beroep dan ook. De mannen zijn idd slachtoffer van die idiote emancipatie…

  • free schreef:

    even een tip aan al die vrouwen. wees gewoon vrouw zoals je bent en probeer niet een beeld na te streven van wat je niet bent want vroeg of laat kom je er achter dat het je niet gelukkig maakt! vrouwen zijn vrouwen en mannen zijn mannen maar we maken het zelf gecompliceerd! emancipatie leidt echt ook niet tot de juiste oplossing; integendeel het creëert oorlog en denk maar niet dat een man een feminist wilt; wij willen vrouwen en wel echte vrouwen maar soms vraag ik me af of ze nog wel bestaan door al die maatschappelijke normen die we denken te moeten nastreven!

  • >

    Verbeter je relatie!

     Download het GRATIS rapport
    '5 misvattingen over mannen'

    & begin vandaag met het verbeteren van je relaties!

    envelope
    envelope

    Don't worry, je gegevens zijn veilig bij ons!