De laatste weken heb ik me laten verleiden tot het innemen van het grootste gif voor mijn brein en mijn hart. Het gebeurde stiekem. Als een giftige slang sloop het mijn leven binnen en nam het met heel zijn wezen bezit van me.
Gelukkig is tijdig mijn alarmbel gaan rinkelen en heb ik kunnen ingrijpen door mezelf de allerbeste anti-gif formule toe te dienen: een mix van 2 eenvoudige elementen.
Het had allemaal te maken met mijn gezin
Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Als je zelf ook ploetert om pubers op te voeden of als je ze al hebt grootgebracht en ze – zucht – inmiddels op eigen benen staan, begrijp je vast wat ik bedoel.
En ja, ik wil best geloven dat mijn ouders er precies hetzelfde over dachten toen zij werden geconfronteerd met de uitdagingen van opgroeiende pubers die uitgebreid op zoek zijn naar hun eigen identiteit.
Honderden keren zei mijn vader me vroeger: “Wacht maar tot je zelf kinderen hebt!” Ik werd stilaan allergisch aan die uitspraak van hem die minstens enkele keren per week de revue passeerde. Eigenwijs als ik was, dacht ik: “Ik zal het later allemaal heel anders (lees: veel beter) aanpakken met mijn eigen kinderen.”
En toch liep het mis…
Dus vanaf de allereerste dag van het moederschap legde ik mezelf strikt op om heel bewust met alle beslissingen, uitspraken, gedragingen, regels, afspraken, … die te maken hadden met het opvoeden van mijn kinderen om te gaan. Je kunt je wel voorstellen dat mijn brein in al die jaren regelmatig in overdrive is gegaan.
Ondanks het feit dat ik – net als iedere moeder – zo hard mijn best doe, liep het toch mis. Want pubers zijn nu eenmaal pubers en bij het zoeken naar hun identiteit onderzoeken ze, laten ze zich beïnvloeden door leeftijdsgenoten, zoeken ze zich een houding, experimenteren ze en doen ze er alles aan om geleidelijk aan los te komen van de ouder die het dichtst bij hen staat. En dat doen ze niet altijd op de manier die ik als moeder graag van hen wil zien…
Het grootste gif voor mijn brein en mijn hart
De onvoorwaardelijke liefde die ik voor mijn kinderen voel kon niet verhinderen dat ik me liet verleiden tot het innemen van het grootste gif voor mijn brein en voor mijn gezin: door alles wat er mis liep, verweet ik mezelf 101 dingen die ik niet goed deed. Wekenlang was ik bezig om in mijn hoofd alles op te sommen wat ik zogenaamd ‘fout’ had gedaan. Ik gaf mezelf tientallen keren per dag op mijn donder.
Natuurlijk hielp dat neerhalen van mezelf mijn gezin niet verder. En het zorgde er ook voor dat bepaalde mensen me dit destructieve gedrag gingen “bevestigen”. Uitspraken als “tja, het leven is niet gemakkelijk”, “kijk maar uit dat je niet zus of zo doet, want dan loopt het helemáál slecht af” of “bij mijn zus is het op grote miserie uitgedraaid”,…
Goed bedoeld, daar twijfel ik niet aan, maar deze opmerkingen trokken me allemaal nog meer mee in een neerwaartse spiraal waardoor ik mezelf nog meer op mijn kop ging geven.
Drastische beslissingen genomen
Toch waren er ook mensen die me steunden, me moed probeerden te geven, me met praktische zaken bijstonden. Maar hoe erg ze ook hun best deden, ik kon hun positieve bijdragen die recht vanuit het hart kwamen vaak gewoon niet tot me laten doordringen, omdat het gif – de mentale afranseling die ik mezelf gaf – me compleet overheerste…
Totdat ik een dag helemaal in afzondering ging en ik besefte dat dit echt niet de manier was zoals ik verder wilde. Op dat moment heb ik de meest effectieve anti-gif formule voor mijn brein genomen die in de gegeven situatie mogelijk was.
Deze formule bestaat uit 2 ingrediënten:
1. De eerste drastische beslissing die ik nam was om de mensen die een negatieve invloed op me hadden niet meer toe te laten. Hoe goed bedoeld hun adviezen en uitspraken ook waren, ze gaven hun negatieve boodschappen vanuit hun eigen angsten en onzekerheden en sleurden me daardoor nog verder mee in het drama. Dus ik stopte het contact met hen.
2. Het tweede ingrediënt van het anti-gif voor mijn brein en mijn hart was zelf-mededogen. Het voelde als een warm bad om met zachtheid en compassie naar mezelf te kijken. Ondanks de zogenaamde fouten de ik in het verleden gemaakt heb, weet ik dat ik altijd heb gehandeld vanuit mijn allerbeste kunnen op elk ogenblik.
Het leven is een aaneenschakeling van vallen en weer opstaan. Leren waarom je gevallen was en deze les meenemen voor het vervolg van je pad is ongelooflijk belangrijk. Maar het is even belangrijker om, nadat je bent gevallen, lief te zijn voor je knieën die je kapot bent gevallen.
Nadat ik mijn knietjes met zachtheid heb verzorgd, heb ik in blijheid kunnen vaststellen dat mijn gezin er baat bij had. En de puberstorm is weer rustig gaan liggen.
Mijn vraag aan jou is: ben jij lief genoeg voor je kapot gevallen knieën? Ben je streng en geef je jezelf voortdurend op je kop voor alles wat je ‘fout’ deed of kan je vol mededogen kijken naar hoe je steeds je best doet, ook al lukt het niet altijd zoals je dat graag zou willen? Laat het me weten in het commentaarveld hieronder.
En als je de vrouwen die je kent wilt aansporen om ook lief te zijn voor hun kapotte knieën, om vol mededogen naar zichzelf te kunnen kijken, deel dit bericht dan op Facebook, Linkedin of Twitter.
Op jouw mooie, ruwe knieën
Anja
Dag Anja,
O wat is dat herkenbaar. Ik ben ook heel streng voor mezelf, ik zie altijd mijn fouten en als anderen me dan vertellen wat ik goed heb gedaan kan ik dat meestal niet meteen zien. Daar moet ik heel diep voor graven voordat ik een tikkeltje kwaliteit bij mezelf kan zien…
Liefs, Inge
Hallo Anja,
Ja ik ben heel erg streng voor mijzelf geweest. Ik mocht absoluut geen fouten maken. Dit heeft geresulteerd in een burn-out waar ik nu probeer uit te komen. Dit gaat ook weer met vallen en opstaan. Het komt goed, daar ben ik van overtuigd. Het heeft echter (veel) tijd nodig om te helen. Ik gun mijzelf nu de tijd, mijn werkgever is iets strenger. Gelukkig heb ik een goede coach die mij helpt om mijn nieuwe pad dat ik nu ben ingeslagen te lopen.
Belangrijk voor mij is om oude overtuigingen los te laten. Ik ben begonnen met schrijven, soms in gedicht vorm soms in briefvorm. Dit helpt mij om inzicht te krijgen en zaken te herkennen en erkennen, zodat ik ook kan accepteren wat er gebeurt.
Hieronder één van mijn gedichten:
Burn-out
Wankel evenwicht
Ik wil alweer zoveel,
Ik besef dat ik nog niet in balans ben.
Het voelt aan als een koorddanser in opleiding.
Ik val nog regelmatig van het koord af.
Zodra ik op het koord sta,
wankel ik van links naar rechts.
Van doorlopen over het koord,
is nu nog geen sprake
Er is een begin gemaakt,
zo voelt het wel.
Een goede stap in de toekomst,
Ik weet nog niet waarheen
ik wil me verwonderen over de weg
die ik mag lopen.
Liefs Odette
Lieve Anja,
Wat dapper van je om je zo bloot te geven. Maar zo herkenbaar. Ik wil jou en iedereen met kapotte knietjes (de mijne zijn net pas een beetje heel) een tip meegeven: omring jezelf met roze. Roze is de kleur van jezelf onvoorwaardelijk lief hebben. Vooral als je roze kleding draagt, kan je met meer meedogen met jezelf omgaan. Is dat een stap te ver, zet dan roze in je omgeving neer zoals een bos bloemen.
Het klinkt misschien vergezocht maar ik heb zelf ervaren hoe het mij heeft gesteund toen ik in de kapotte knietjes fase zat en mezelf niet aardig vond.
Goed dat je je hiervan bewust bent Inge. De volgende stap is om toch steeds te proberen je positieve punten te zien.
Wat een mooie metafoor van de koorddanser Odette. Heel jammer dat het voor jou tot een burn-out moest komen om de cruciale inzichten te brengen die ervoor zorgen dat je kunt gaan loslaten.
Ik wens je veel liefde op je “nieuwe” pad.
Dankjewel
Bedankt voor je tip Marielle. Fijn om te horen dat jouw knietjes ook weer aan het genezen zijn.
En guess what… Ik heb mezelf afgelopen weekend getrakteerd op een hele dikke bos roze tulpen die nu mijn woonkamer sieren. Wellicht een beetje laat, nu ik de heftigste fase voorbij ben, maar ze fleuren mij en mijn huis in ieder geval op. Goed om te weten dat ik hier volgende keer in het heetst van de strijd ook aan mag denken.
Heel herkenbaar Anja.
Waarom zijn we zo goed in het uitvergroten en steeds opnieuw op onze kop slaan om zogenaamde fouten.
Waarom kunnen we niet wat liever zijn voor onszelf, onszelf minder veroordelen en wat meer onze kwaliteiten zien.
Laten we onszelf niet vergeten en eens extra hard verwennen. Ik ben doe op dit moment goed mijn best ????
Heel veel Liefs, Caroline
Goed plan om jezelf extra hard te verwennen Caroline!
Het feit dat wij vrouwen zo goed zijn in het uitvergroten en onszelf afstraffen heeft zijn oorzaak in de steeds veeleisender wordende omgevingen waarin we moeten/willen gedijen. Vroeger moest een vrouw kinderen grootbrengen, het eten maken en het huishouden doen. Tegenwoordig moet ze er ook nog een al dan niet voltijdse baan bijdoen. We hebben onszelf opgelegd dat we onafhankelijk willen zijn en dat eist natuurlijk zijn tol.
Zodra het bewustzijn er is wat er “fout” loopt, hebben we de sleutel in handen om er op een andere – liefdevollere – manier mee om te gaan.
Ik wens je veel Liefde om de juiste keuzes te maken.
Dag Anja
Wat ben ik blij dat ook een vrouw zoals jij het even helemaal niet meer in handen had. Dat maakt het alleen maar menselijk. Ik heb ook een puberdochter maar dat is best een braaf kind maar heel gesloten en ik vraag me af of ze wel gelukkig is. Ik probeer haar te helpen maar stoot haar meer af. Het verleden heeft haar getekend, ik was een opgedraaide zenuwachtige ongelukkige moeder die ondanks dat toch nog steeds te goed haar best deed om een goede moeder te zijn.
Ik verwijt heel veel mezelf, dat ik niet meer voor mezelf ben opgekomen dat ik niet sterk genoeg was dat ik niet meer zelfliefde had dat ik niet vroeger bij mij man ben weg gegaan etc etc etc ….
Ik kan de klok niet terug draaien, ik kan alleen mezelf vergeven dat ik nu eenmaal niet de capaciteiten had toen. Ik ben nu stilletjes aan veranderingen aan het aanbrengen thuis en minder mijn best aan het doen om een goede moeder te zijn.
Wat is dat trouwens he “een goede moeder zijn”? Ik heb dat nooit gekend, mijn moeder heeft haar 6 kinderen in de steek gelaten toen ik 5 jaar was. Ik heb het haar vergeven en heb sinds 3 jaar contact met haar. Ik kan heel goed inkomen in haar verleden en haar beslissingen. Zij had toen erg professionele hulp nodig. Jammer dat dat in die tijd allemaal ver te zoeken was. Ik ondervind dat het een lieve warme gevoelige vrouw is. Ik heb heel veel van haar weg en kan het daarom beter plaatsen denk ik.
Ik vertel nu mijn kinderen dat elke mama haar best doet en dat ook zij later fouten gaan maken. Loslaten en NU leven en proberen het verleden een plaatsje te geven. Dat doe ik met jou boek ‘Het Geheim van Loslaten’ en ‘Ontketen je Zelfvertrouwen’ en ook het boek emotionele vluchteling van Roy Martin.
Elke dag werk ik aan mezelf, de ene dag gaat beter dan de andere. Wij hebben allemaal ons pad te volgen en onze kinderen de hunne waar we eigenlijk zelfs niet moeten in sturen, als moeder kunnen we dat niet volledig loslaten maar als ze op hun bek gaan is dat de beste leerschool. Hopelijk komt alles goed en in zijn plooien dat hopen we allemaal!
Anja, dit is me op het lijf geschreven! Zo werkt het nu eenmaal, eerst de schuld bij jezelf zoeken en daarna pas weer reëel denken.
Ontzettend goed van je om dit door te krijgen en het roer om te gooien. Je bent een Pure PowerVrouw!
Ik mis ons contact. Maar ik volg je wel.
Lieve Anja,
Mooi geschreven en natuurlijk herkenbaar. Het enige wat mij helpt is leven in het nu. Wat inhoudt: de situatie accepteren zoals die is. Bijgevolg zonder oordeel kijken als een kind, de wereld nog of opnieuw ontdekkend. Ieder moment geeft een kado wat ik met beide armen omarm. Omdat de wereld mij voortdurend kado’s geeft ben ik gelukkig. Want een mooi of lelijk kado zijn de gedachtes van mijn ego, wanneer ik enkel denk aan het kado dat ik heb gekregen word ik gelukkig. Immers met oordeelloos ontvangen kun je ook oordeelloos geven.
Ik wens je veel mooie momenten toe in de nieuwe uitdagingen die op je pad komen.
Anneke
Ik wil ook alles ‘perfect’ doen en ik zoek ook eerst de fout bij mij als iets minder goed is. Dit wordt een vicieuse cirkel waar ik altijd sneller en sneller draai, harder en harder werk, zenuwachtig word. Finaal kreeg ik verwijt over ‘mijn zogezegde agressiviteit of negativiteit’, ondanks mijn inspanningen om alles op tijd en kwalitatief in mijn werk te realiseren. Dit heeft mij gekwetst. Ik zie altijd wat moet worden verbeterd, zet energie om het te verbeteren, en…. Maar misschien is er toch waarheid in wat werd gezegd. Ik heb iets gelezen over ‘positief denken’ en beslist om elke avond 1 tot 3 positieve gebeurtenissen van de dag te schrijven. Dit heeft een positief effect op mij gehad door tijd vrij te maken om over de leuke dingen te denken, ze herleven, ervan genieten, zien dat niet alles slecht is maar integendeel zien dat er ook zeer mooie momenten, aangename vrienden, familie…. bestaan. Ik probeer los te laten en zal je tips volgen om ‘mijn kapotte knietjes’ te verzorgen. Ik geloof er echt in. Toch is veranderen niet gemakkelijk.
Bedankt voor je openhartige reactie Annemie.
Interessante vraag: wat is “een goede moeder zijn” precies? Ik geloof dat de basis onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen is. En verder steeds de dingen doen vanuit je beste kunnen op ieder moment. En dat “beste kunnen” is nu anders dan 5 jaar geleden en zal binnen een aantal jaren weer verder geëvolueerd zijn.
Het is uiteraard niet omdat ik de Pure PowerVrouwen community uit de grond hebt gestampt dat het bij mij allemaal van een leien dakje loopt. Ik ben ook maar een mens, met kwaliteiten, met sterktes, maar ook met zwakke punten en blinde vlekken 😉
Ik heb er zelf onlangs ook nog aan gedacht om nog eens bij elkaar te komen Corry.
Dankjewel Anneke. Als je ieder moment oordeelloos kan accepteren zoals het is, kan je ook iedere keer weer op een zuivere en heldere manier kijken wat op dat moment nodig is. Mooi ook de balans die je beschrijft van het oordeelloos ontvangen en geven.
Dag Marie-Cécile,
Het is inderdaad goed om je dagelijks bewust te zijn van wat gebeurde en welke effect dat op je had. Op die manier zal het uiteindelijk wellicht ook boven komen drijven dat er geen positieve of negatieve gebeurtenissen zijn. Immers niets in het leven heeft volgens mij betekenis, behalve de betekenis die je er zelf aan geeft. Bewustzijn is waar het allemaal om gaat.
Hallo Anja,
Dank je wel voor je openhartigheid. Herkenbaar die giftige pijlen. In de moeilijkste periode van mijn leven liet ik deze regelmatig toe. Op een dag kwam ik tot de conclusie dat ik niets had aan goede raad en adviezen. Ik heb geleerd om van mijzelf te houden en lief te zijn voor mijzelf iedere dag. Goed te zorgen voor mijzelf. En soms mag ik trieste gedachten toelaten, want daarna zie ik de zon weer schijnen. Bewustwording is erg essentieel voor mij. Tevens geleerd dat het niet gaat om de omstandigheden waarin je verkeert, maar meer hoe de dingen bij je binnen komen.