Het lastige van loslaten is niet de beslissing nemen om los te laten, maar wel om in die beslissing trouw te blijven aan jezelf. Want reken maar dat het Leven je op de proef stelt na zo’n bewuste beslissing. En dat doet het onder andere via de mensen die hetzelfde bloed door hun aderen hebben stromen als jij.
Eens je een bewuste beslissing hebt genomen, zal het Leven er alles aan doen om te checken of je wel echt meent wat je beslist hebt, of je wel trouw kan zijn aan jezelf.
Ik schreef er in mijn artikel van 2 weken geleden al over dat ik had beslist om de mensen de niet ondersteunend zijn in mijn leven los te laten. Mensen die vol oordeel, emoties en angst hun leven leiden en me meetrokken in hun negatieve spiraal.
Deze mensen loslaten voelde als een echte opluchting. Er kwam ruimte vrij en ik kon me weer verbinden met de mensen die ervoor kiezen om vanuit Liefde te leven.
“Hernieuwd Contact?”
Als je stap voor stap aanpakt wat moet gedaan worden, krijg je van het Leven een ticket voor de eerste rij cadeau en mag je getuige zijn van het spektakel dat het voor je in petto heeft.
De show waarvoor ik werd uitgenodigd heette “Hernieuwd Contact?”.
Heel graag had ik me na ruim een jaar contactloosheid opnieuw met hem verbonden vanuit de Liefde met grote L. Heel graag had ik samen met hem op het toneel gesprongen en het Leven weer gevierd vanuit Verbinding, vanuit de Liefde die niet oordeelt.
Het voelde dan ook als een teleurstelling voor me toen zich op het toneel een drama voltrok… Een drama vol angsten, emoties en oordelen…
En net als bij een voorstelling heb je dan twee opties:
1. Ofwel laat je je met je hele wezen meezuigen in de destructieve emoties en ga je helemaal op in het drama. Aan het einde van de voorstelling moet je dan vaststellen dat je doodmoe bent van de uitputtende emoties en het liefst van al wil je 3 dagen in je bed kruipen om opnieuw op krachten te komen.
2. Ofwel blijf je je bewust van het feit dat het slechts een spel is dat wordt opgevoerd. Je kijkt ernaar, laat je in Liefde ontroeren maar… Je kiest er bewust voor om je niet te verbinden met het drama.
Ik koos voor het laatste. Ik koos ervoor om me niet te verbinden met zijn drama, met zijn angsten, met zijn boosheid, met zijn onzekerheden, met zijn oordelen,… Want dat is wat loslaten werkelijk is: de keuze om je niet te verbinden met wat niet voedend is. Dat is wat Liefde is.
En nee, ik beweer niet dat dat gemakkelijk was. Enkele keren liet ik me toch verleiden om in de emoties mee te gaan. Maar iedere keer werd ik me weer snel bewust van wat ik aan het doen was en koos steeds opnieuw om me te verbinden met de oordeelloze Liefde.
Als je vanuit die oordeelloosheid, vanuit die neutraliteit kan Zijn, worden mensen vaak alleen nog bozer, omdat ze voelen dat hun drama geen bedding krijgt, dat ze niet op emoties kunnen aanhaken, dat ze niet het drama in stand kunnen houden of het zelfs nog groter maken.
Het is alsof ze in het luchtledige grijpen naar een glinsterend gouden voorwerp dat ze willen pakken maar het niet kunnen krijgen. De frustratie wordt dan alleen maar groter.
Pinokkio
Het drama wil de mens in zijn onbewustzijn houden. Het doet altijd zijn best om mensen overtuigd te maken van oordelen, om het te inspireren tot het leven van uitputtende emoties. Terwijl het enige dat de mens in wezen wil is: in Liefde Zijn.
We zijn allemaal net als Pinokkio op de kermis. We zijn de houten pop die bespeeld wordt via de touwtjes, die steeds afgeleid wordt door het levendige poppentheater en de kleurrijke kermis.
Totdat we ons herinneren waar we vandaan komen, en waar we opnieuw naar terug willen: we willen weer naar huis om een “Echt Mens” te worden.
Dus liet ik me tijdens het drama niet afleiden door uitspraken als “Het wordt hoog tijd dat jij eens gewoon gaat doen!”, “Familie hoort bij elkaar te zijn op feestjes” en “Wat moeten de mensen wel niet denken als ik jou niet uitnodig!?”. Ik neem afscheid in Liefde, laat los en ga mijn weg terug naar Huis, vol vertrouwen dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Het drama in jouw leven?
Door welke ‘attracties op de kermis’, door welke drama’s laat jij je afleiden van waar het werkelijk om gaat in het Leven? En wat maakt dat je opnieuw herinnert waar het werkelijk om te doen is? Laat het weten in het reactieveld hieronder.
En als je anderen van de kermis wil afhalen en wil inspireren om weer naar Huis te keren, is het fijn als je dit artikel deelt op je facebook, linkedin en twitter.
Op jouw Huis!
Anja
Ontvang het WERKBLAD dat jou helpt bij het stap-voor-stap LOSLATEN
Wel, omdat ik nu niet samen met je keihard Shirley Bassey's "This is My Life" kan zingen...:
Waar wil je het WERKBLAD ontvangen?
Maak je geen zorgen, je gegevens blijven veilig op mijn lijst
Dag Anja,
Wat een herkenning… Ik zie het leven al heel lang als een grote kermis die alleen maar afleidt. Dat is ook de reden waarom ik geen tv meer kijk en geen kranten lees. Het houdt je maar bezig en je wordt er geen beter mens van.
De vergelijking met Pinokkio komt helemaal binnen. Dankjewel!
Lieve groet, Marianne
Wat fijn dat je herkenning vindt in wat ik schreef Marianne. Goed besluit ook om TV en krant te laten voor wat ze zijn. Sta ik helemaal achter!
Dag Anja,
Wat mooi geschreven en zo herkenbaar. Ik ben geen expert in loslaten alhoewel ik het in sommige situaties beter wel kan doen. Maar zo moeilijk, je wil altijd maar goed doen voor iemand.
Ik heb in het verleden toch een paar dingen overboord gegooid en heel drastisch, zonder terugkeren.
Ik zou willen kunnen loslaten zonder drastisch te zijn, en toch slagen in het loslaten.
Groetjes,
Anja
De positiviteit waarmee je idd de essentie van het leven benadert is heel bijzonder, waarvoor dank! Het steekt een hart onder de riem, en ik heb er zelf over geschreven, maar niet met die kracht denk ik.
Ik ben een co-ouder en de vader kampt met NPS. Zelf ben ik een ‘emotional caretaker’ en heb door veel leeswerk en research inzicht gekregen in de stoornis, mijn eigen zelf, het tunen van mijn ‘mind’ en heb het drama kunnen beperken naar mezelf toe.
Inmiddels kan ik het patroon herkennen en anticiperen, maar het drama is niet minder geworden, het circus valt niet te omzeilen……… ik ben er nog niet in geslaagd om veel informatie te vinden over hoe ik mijn kinderen echt kan coachen om de schade die de NPSer toepast te beperken, afgezien van hun zelfbeeld op te krikken en hun alle liefde en aandacht te geven.
Beste Monique,
Misschien door je kinderen te vertellen dat ook hun vader het liefst vanuit zijn liefdevolle essentie met hen zou willen leven.
Maar dat er vanuit hem heel veel in de weg staat om dat te doen.
En dat het echt niet aan de kinderen zelf ligt, zodat zij ook kunnen leren loskoppelen.
Zoals jij dat ook zo mooi doet.
Ze kunnen jou hierin volgen en dat helpt ze dichtbij zich zelf te zijn.
Veel moed en kracht voor jullie toegewenst!
Elina
Dag Anja
Enkele jaren geleden volgde ik een workshop bij je en vond recent mijn notities terug. Ik neem me nu voor deze om de paar maanden nog eens door te nemen….
De laatste 2 jaren voltrokken zich een paar ingrijpende drama’s in mijn onmiddellijke omgeving, zaken waar ik geen vat op had, die grote impact hadden op mijn meest dierbaren en dus ook op mij. Het loslaten, aanvaarden van de situatie die je zelf niet kan beïnvloeden, blijft moeilijk, maar helpt! Zeker op de momenten dat emoties weer even boven komen borrelen.
De tips die je toen meegaf over signalen, zelfzorg en loslaten heb ik blijkbaar de afgelopen maanden zonder het erg te beseffen goed toegepast en hebben me recht gehouden, me geholpen steeds het positieve te zien.
Oneindige dankjewel daarvoor!
Nadine
Wat naar voor je dat deze heftige gebeurtenissen zich hebben voorgedaan Nadine. Maar wel goed om te horen dat – zelfs na jaren – de techniek van het loslaten is blijven werken bij je! Het feit dat je deze onbewust hebt toegepast is een teken dat je het je eigen hebt gemaakt. Super!
Ik hoop dat het systeem van het loslaten je nog vaak mag dienen in je leven.
Dag Anja,
Heb voor de eerste keer een echte duidelijke NEE laten horen. En inderdaad komen de verleidingen langs. Moeilijk! En toch ook niet. Gewoon omdat ik er GENOEG van had.
En mijn omgeving word inderdaad alleen maar bozer. Verbind me er niet meer mee. Alleen de kleinkinderen zitten er tussen en daar weet ik nog niet goed hoe ik daar mee om kan gaan. Luister naar mijn binnenstem en laat me niet zo gauw meer afleiden.
Er is een grote ontspanning in mijn tenen en voeten zichtbaar en voelbaar aan t worden.
En dat maakt me zoooooooooo ?? Blij? Weet niet zo goed een woord hiervoor.